Week 3

Deze week gingen we weer volop aan de slag. Maandag t/m donderdag zijn we naar school geweest. Gelukkig mogen we nu met de schoolbus mee, dus hoeven we maar 10 minuten te lopen en dan staan we op de plek waar de schoolbus langskomt. In de schoolbus hoef je niet raar staan te kijken als er 3 kinderen op 1 stoel zitten. Het komt dan ook geregelt voor dat ikzelf ( en dan vooral op de terugweg) ondergebouwd wordt in de kinderen.
De school blijft echt heel vermoeiend. De kinderen zijn zoals al eerder gezegd heel overactief, oost-indisch doof en hardleers. Ik zat deze week samen met stefffie in de kleuterklas. Ik heb daar mijn eigen groepje, die ziet er als volgt uit:
Batou, een libanees meisje van 14 jaar (jaja kleuterklasniveau), aan dit meisje heb je voor de verandering geen kind. Als je niks met haar doet staart ze de hele dag voor zich uit, ze praat ook niet echt. Maar klaart echt helemaal op als je voor haar gaat zingen. Ze klapt dan enthousiast mee en begint te lachen.
Dan krijgen we Saihabou een meisje van geschat 3 jaar oud met het Downsyndroom. Vanzelfsprekend snapt ze helemaal niks van de lessen met deze leeftijd. Ze vind het dan ook vooral erg leuk om alles in haar mond te stoppen zodat ik die bekwijlde dingen weer uit haar mond kan vissen. En als je niet oplet gaat ze stiekem anderen knijpen, wil je hier dan iets van zeggen dan is ze totaal onschuldig en gaat ze mama roepen….
Horea, dit meisje zal ongeveer 4/5 jaar oud zijn en zit in een rolstoel. Of nouja hoort in de rolstoel maar ligt vervolgens de halve dag op een kleedje te slapen. Met haar iets beginnen is ook erg lastig, ze huilt ook erg snel. Maar het is een schatje en een van de leraren houd zich ook veel met haar bezig.
En als laatste zit Kalidu in mijn groepje mijn kleine vriend is al eerder beschreven.
Kortom ik heb een groepje wat echt helemaal van de lessen ABC en Cijfers snapt. Ook niet heel verwonderlijk maargoed. Ik hou ze dan maar vooral bezig met tekenen(Wat dan wordt geïnterpreteerd als potloden op eten en met potloden zo hard mogelijk op de tafel slaan), en puzzels maken, over het algemeen genomen vinden ze puzzels erg leuk en snappen ze dit ook goed. Hooguit een enkele keer wordt er een stukje in de mond gedaan of door de middengebroken als het niet wil passen. Maar ach je kan niet alles hebben he…
Maar de kindjes in mijn groepje zijn echt schatjes!!! Alleen lastig dat ze een op een begeleiding nodig hebben wat heel lastig wordt. Mijn groepje rent dan ook 50% van de tijd door de klas. Omdat kinderen van de andere groepjes dat ook doen, krijg ik ook veel met hun te maken. En hun hebben dan ook allemaal zo weer hun eigen ding.
Steffie en ik hebben al verschillende malen geprobeerd de klas op orde te brengen en dan iets gezamenlijks te doen, zoals liedjes zingen.(en dat zingen dat kunnen wij goed!!! Ik heb echt al veel liedjes onder de knie, vooral het liedje over de dagen in de week valt goed in de smaak. Of ons gezang ook echt zuiver klinkt, daar doe ik geen uitspraak over…. Er zijn nog geen ramen gesprongen, hoewel er eigenlijk ook helemaal geen ramen in de lokalen zitten maar dat is een klein detail) Dit gaat dan meestal 10 minuten goed voordat het weer eindigt in een rennende, gillende, vechtende chaos. Dan mogen wij weer voor politieagent spelen. Het is echt heel frustrerend dat dit iedere keer zo gaat. Het is gewoon heel moeilijk om iets met deze kinderen bereiken! En ik voel me dan ook vaak een dom schaap als het weer eens in het 100 loopt. Een goede methode moeten we dus nog uitvinden. Maar we geven niet zomaar op!

Verder is OME Jos woensdag aangekomen. Dit is heel erg fijn, het geeft wat meer duidelijkheid over het project. Met de komst van ome Jos is ook ons gespreksniveau wat omhoog gegaan haha. Ome Jos heeft een auto gefixt voor de komende dagen, iets wat echt erg fijn is. Met de auto neemt ome Jos ons overal naartoe. Zo zijn we al naar de legerbasis geweest in bakou. En gisteren zijn we een dag op excursie geweest. Eerst naar Lamin-lodge naar de mangrove, daar kon je ook met een bootje gaan varen door die mangroves, maar helaas konden wij het niet eens worden over de prijs en zat een boottochtje er dus niet in. Toen op naar Betsie, een Nederlandse vrouw die hier al 6 jaar woont en een prachtige lodge heeft waar gasten kunnen verblijven. Toen zijn we verder gereden naar het onderste puntje van Gambia, tegen Senegal aan. Dit ging als volgt: Bij ieder dorp werden we gestopt, Stop-politie, geschat is dit 10 keer gebeurd. Ze hadden iedere keer een nieuwe smoes om ons aan te houden, ze hebben zelfs één keer gevraagd of we wel een brandblusser in de auto hadden. Ook was het maar de vraag of er bij ieder stop-politie bord wel een politie-agent stond. De ene keer stond er een man in burger, vervolgens stond er weer een gewone politieagent en als toppunt stond er een soldaat compleet met geweer….Oeps dat is even schrikken, maar gewoon even lief lachen en de haren in de wind gooien haha
Onderweg was de natuur echt prachtig, groen is denk ik mijn nieuwe lievelingskleur. Aan de kust was het al even prachtig, daar hebben we nog in een tentje (lees een paar palen met stro erop, en iets erin wat op een bar lijkt) cola gedronken. Het was ook niet heel vreemd dat de colaflesjes onder de roest zaten… maar ach dat geeft nou net dat beetje extra smaak he. We kregen er zelfs een priveconcert dat bestond uit afrikanen met trommels zo stoned als een garnaal. Erg grappig!!!
‘verder waren de wegen ook één groot avontuur, een stel koeien of stieren op de weg is geen uitzondering. Opeens op een zandweg belanden ook niet, en het feit dat je zo af en toe een halve meter de lucht in vloog was al helemaal geen rare gebeurtenis. ‘savonds zijn we op een heerlijk etentje getracteerd door ome Jos.
Vandaag staat het op de planning weer lekker te gaan chillen aan het zwembad, dan zijn we morgen weer opgeladen om orde in de chaos te gaan scheppen.

Nou lieve mensen tot schrijvens maar weer… Ik mis jullie!!
Liefs sandra.