tweede week

Hee lieve lezers!

De tweede week in The Gambia

Maandagochtend, het is zover weg met het luie vakantie houden van de eerste week en aan het werk. ’S Ochtends vroeg opgestaan om optijd op school te zijn. De school begint om 9 uur en duurt tot 2 uur. Maar omdat onze nepmama miss Kull zich weer eens overal mee ging bemoeien en we met haar mee naar school moesten en ze dan ook nog alles op zijn elf en dertigste doet kwamen we een uur te laat op school aan. Echt heel erg vervelend! Eerst met Lucy (soort van hoofd van de school) het een en het ander besproken over wat we gaan doen en wanneer de kinderen in de lodge komen enz. Haar voorstel was in eerste instantie 10 kindjes hier die wij dan sochtends hielpen met opstaan en ontbijten, mee naar school namen en op school verder begeleide, dan smiddags ze in de lodge bezighouden, ze helpen met het avondeten en de avondverzorging en dan ’s nachts hun ook nog in de gaten te houden. Hier gingen wij toch maar niet mee akkoord dat zou echt te zwaar worden… Hoe het nu precies gaat verlopen weet ik nog niet precies maar zeker is in ieder geval dat hier een ‘nanny’ is die ze ’s nachts in de gaten houd, zodat wij wel gewoon rustig kunnen slapen.
Na het gesprek zijn we maar naar de klassen gegaan. Steffie en ik hebben tot nu toe de kleuterklas op ons genomen, heerlijke kindjes maar erg vermoeiend!
Het blijft een feit dat er geen duidelijke structuur in de lessen zit. De lerares van onze kleuterklas probeert wel erg veel, is echt een lief mens maar het lukt haar niet altijd. De kinderen blijven tijdens een opdracht met begeleiding ongeveer 10 minuten geconcentreerd en daarna begint de chaos. Het einde van de les ziet er meestal als volgt uit: alle kinderen rennen schreeuwend door de klas, gebruiken de rolstoelen als racewagen en als het ff meezit slaan ze elkaar ook nog tot moes. Dit laatste is geen uitzonderlijke gebeurtenis op de school, de kinderen slaan elkaar als je niet oplet om de 5 minuten, maar als je ze individuele aandacht geeft doen ze dit niet…. Maar het is dus erg vermoeiend om iedere keer weer opnieuw kinderen uit elkaar te trekken. Ik denk ook dat sommige kinderen het als een spel zien, voor de kinderen is slaan vaak heel normaal, dit ook omdat ze thuis geslagen worden. Wel echt een heel trieste zaak!!! Als ze dan op school komen is het dus ook normaal om daar te slaan, en sommige leraren geven dan ook niet echt een goed voorbeeld met hun losse handen en liniaal in de hand dreigend naar een kind.

In de kleuterklas heb ik een heel leuk lief vriendje, Kalidu! Ik denk dat hij ongeveer 3 jaar oud zal zijn. Het is echt een prachtig mannentje maar tegelijkertijd ook een heel triest geval. Hij heeft altijd allemaal vliegen op zich omdat ie zo vies is, hij heeft soepogen, altijd een snotneus en heeft ook een heel akelige kuch, vermoedelijk iets op zun longetjes. Laatst kwam ie zelfs zonder schoenen naar school. Zijn ouders zorgen volgens zijn lerares erg slecht voor hem! Ook Kalidu houd ervan andere kinderen te slaan(omdat hij thuis zelf geslagen wordt) en hij zoekt ook al meteen bescherming bij mij, als ie iemand geslagen heeft komt ie aangerend en verstopt zich dan achter mij. Zodat ze hem niet zo gemakkelijk terugslaan…
Ik heb nu twee ochtenden met hem doorgebracht, puzzels met hem gedaan, geprobeerd hem te leren tellen, hem optijd naar de wc gebracht, 100keer zun gezicht gepoetst en met hem gespeeld! Stiekem is het wel echt een slim kereltje hoor! Ik denk dat ik hem maar in mijn koffer mee terugneem….

Deze week waren maar twee ochtenden op de school, de rest van de doordeweekse dagen hebben we in de lodge gewerkt. Dinsdags ben ik verhuisd, weg uit het ronde huisje… Naar een vierkant kamertje wat eigenlijk wel een eigenaardige vieze geur heeft. Maar nu heb ik wel mijn eigen bed, en mijn benen passen er ook nog in ook. Fey slaapt in het andere bed op deze kamer, het is wel een gezellig kamertje en gelukkig hebben we nu wel een werkende wc en we hebben een eigen douche.

We verwachten deze week 11 mensen, van de Dakar/ goedendoelenrace. Daarom hebben we een hoop kamers in orde gemaakt, wat een rotkarwei… Ik heb besloten dat ik poetsen in Gambia niet zo’n geslaagd iets vind. Alles moet gebrekkig, want echte poetsspullen zijn er in mijn ogen niet. We hebben wel emmers en schuursponsjes, maar geen echt schoonmaakmiddel(ze gebruiken bij gebrek aan beter maar omo om badkamers en slaapkamers mee te poetsen), de dweilen stinken naar kattenpis en bezems zijn bij elkaar geknoopte stukjes stro(je weet wel zo’n heksenbezem, maar dan wel zonder de steel) maar je kunt er best aardig mee vegen hoor. En alles is hier echt ranzig gewoon…
Maar alles is nu klaar voor onze gasten… Ze zouden eigenlijk op donderdag komen maar toen hebben we voor niks zitten wachten, vrijdag zag er ook naar uit dat we voor niks hadden zitten wachten, en dat terwijl steffie toch echt op een lekkere jozef hoopte, die liep hier al twee dagen op en top rond om die mooie jozef te ontvangen…..Maar uiteindelijk werden vrijdagavond laat verlost, ze kwamen eraan we werden gebeld dat ze verdwaald waren. Willeke ging ze samen met onze watchman ophalen. Helaas voor steffie kwamen er alleen twee wat oudere stellen uit boekel. Wat overigens wel leuke mensen zijn…
De afrikaanse mensen die hier momenteel wonen, moesten eigenlijk al een tijdje weg in verband met ruimtegebrek voor de gasten. Ze weten dit wel al een tijdje maar hadden nog niet echt veel aanstalten gemaakt. Daar dacht onze nepmama dus even een eind aan te maken, die heeft vervolgens deze familie naar het opslagHOK verbannen, dit terwijl ze zelf ook weg moet en toch in een goede kamer blijft wonen. Ja dat is lastig, we hadden al verteld dat ze echt niet naar dat HOK hoefde te gaan, maar kennelijk heeft die stomme nepmama meer invloed op ze…. WAT ZIJN WIJ BLIJ ALS DAT MENS EENS EINDELIJK VERTREKT!!!

Verder blijf ik het ook lastig vinden dat ik de dieren hier niet mag aanraken, ik was pas al per ongeluk de fout in gegaan toen ik een kat in de lodge aaide… gelukkig niet ziek van geweest ofzo. In mijn ogen valt dat zowieso wel mee maar op advies van de andere probeer ik de andere dieren maar niet meer te aaien. Dit werd wel erg op de proef gesteld toen ik op een klein vuilnishoopje een kitten (had hem maar de naam Tinkel gegeven) zag zitten… heb er wel een half uur naar gestaard, vervolgens twee dagen lang afvalrestjes van het eten(zoals kippenpootjes en geprakt brood in runderboullion) erna toe gebracht maar heb hem niet geaaid. Helaas heeft eten brengen nu geen zin meer want Tinkel is momenteel spoorloos. Iedere dag kijk ik nog wel eventjes of ik hem kan vinden maar helaas zonder resultaat tot nu toe… En een zoekactie hier heeft vrij weinig zin, er lopen wel honderden losse katjes en de mensen zijn er toch niet zo heel erg op gesteld.
De enige dieren die ik niet aan wil raken zijn de veel te vele kikkers die hier savonds in de lodge rondspringen. Gadverdamme wat een akelige beesten vind ik dat… In het begin vond ik ze nog niet zo eng, maar nadat ik er al een paar bijna platliep en nadat ze bovenop mijn voet sprongen vind ik ze vreselijk. Ik vind ze echt vies en eng. En iedereen lacht mij heel hard uit als ik onderweg naar mijn huisje weer keihard begin te gillen omdat er weer één te dichtbij komt. Of als ze mij met mijn broek op mijn knieen gillend aantreffen in de slaapkamer omdat ik toen ik op de wc zat te plassen ineens een kikker voorbij zag springen..

Nou en met de meiden onderling gaat het erg goed! We hebben het erg gezellig met zijn vieren… Onze gespreksonderwerpen blijven welliswaar van erg laag niveau maar dat is bijzaak… Afgelopen donderdag ook weer met zijn vieren wezen uit eten, bij ali baba (dit is een restaurantje en geloof het of niet maar tijdens deze twee weken is dit de enige tent waar wij iedere middag cola zijn gaan drinken of waar wij een hapje zijn gaan eten..Hoezo vertrouwd geraakt??) Zo nu en dan naar het dorpje toegaan doet ons goed, zitten we weer in de “bewoonde” wereld en kunnen we heerlijk toeristen kijken…. Nee wij zien onszelf nu al niet meer als toeristen haha. Verder zijn steffie en ik al tot jut en jul benoemd... Wij zijn meer van de flauwe grapjes en fey en willeke zijn toch wat serieuzer. Maar jut en jul hebben besloten hier niks aan te kunnen doen! Het ligt echt aan onze gezamenlijke geboortedatum 31-08-88… jut en jul hebben gewoon de pech dit zware lot met zich mee te dragen hahaha

Het weekend
Heerlijk eventjes weer weekend houden… Hadden we toch wel verdiend na het harde werken van afgelopen week. Zaterdag weer heerlijk naar het zwembad in senegambia gegaan, lekker liggen zonnen en afgekoeld in het mooie zwembad. Voor het eerst ook een beetje verbrand, had er wat rode schouders aan over gehouden. Maar dat maakt niks uit want ons motto hier is: Ook rood wordt uiteindelijk bruin.
Zaterdagavond hadden we besloten eens lekker de hort op te gaan en de cocktails uit te proberen. Heerlijke cocktail gedronken en een heerlijk ander klein drankje. Erg gezellig was dat! En daarna toch netjes weer naar huis zodat we om 12 uur weer in bed lagen…

En ja hoor ik heb een adres ontfutseld! Het is het adres van de school, vanuit daar geven ze het dan weer aan ons…Dus alle kaartjes, brieven en dergelijke zijn welkom!

Methodist special school
PO-BOX 288
Banjul
The Gambia
West africa

Nou lieve lezertjes tot schrijvens maar weer!!! Ik probeer jullie zo veel mogelijk op de hoogste te houden… En stiekem mis ik jullie wel heel erg hoor…. Maar het koude kikkerlandje mis ik dan toch net niet, wat dat betreft is het lekkere zonnetje hier niet geheel verkeerd…

Liefs Sandra